MEE-blog: Begrafenis…

Schipperskind

Henk is een schipperskind, hij heeft nog een zus en samen met zijn ouders hebben ze gevaren door Europa. Voor Henk waren het fijne jaren, zo geeft hij aan. Aan boord was het veilig en vertrouwd en tot zijn zesde levensjaar heeft hij het erg goed gehad.

Toen kwam het internaat. Henk vertelde mij dat dat erg moeilijke jaren voor hem zijn geweest. Hij is veel gepest, zowel door kinderen als leiding. Hij geeft aan dat het slapen op de slaapzaal verschrikkelijk was. Alle geluiden zorgden ervoor dat hij slechte nachten maakte en daardoor overdag op school lag te slapen met alle gevolgen van dien. In zijn puberjaren werd Henk recalcitrant, ging zijn eigen gang, gebruikte softdrugs en dronk teveel. Daardoor heeft hij zijn school niet af kunnen maken en heeft hij geen diploma gehaald. Henk verbleef op wisselende plekken, maar had vaak geen dak boven zijn hoofd. Hij is uiteindelijk bij een meditatiegroep terecht gekomen en heeft daar weer wat rust gevonden.

Ambachten en ongelukken

Toen het in Henks leven weer wat rustiger was geworden, wilde hij toch wel graag aan het werk. Hij was gemotiveerd, wilde graag een eigen leven opbouwen en had daar geld voor nodig. Henk vertelt aan mij dat hij wel 12 ambachten heeft gehad, maar dat er ook 13 ongelukken hebben gevolgd. Van vrachtwagenchauffeur tot brugwachter en van pakketbezorger tot tuinman. Henk heeft van alles geproefd, maar het ging uiteindelijk altijd mis.

Henk komt in een depressie, hij heeft de nodige psychologen en psychiaters gezien, maar allemaal met geitenwollen sokken, zo zegt Henk.

Herkenning en diagnose

Op een avond zit Henk de film Adam te kijken (Henk is een fervent filmkijker) en Adam gaat over een jongeman met autisme. Henk geeft aan dat hij zich direct in Adam herkende en dat hij graag wilde weten of dit bij hem ook speelt.

Baan

Henk heeft een traject gelopen bij een GGZ-instelling en heeft de diagnose autisme gekregen, dat was voor hem een grote opluchting. “Het ligt niet aan mij”.  Henk heeft nu een begeleider die wekelijks bij hem langs komt en samen met hem de week bespreekt. Hij haalt hier veel steun uit. Hij heeft nu ook een baan naast zijn uitkering, hij werkt bij een begrafenisonderneming en draagt de kist van de overledenen.

Henk vindt het een topbaan. Als ik hem vraag waarom, zegt hij:
•Ik weet wat ik moet doen.
•Er zeurt niemand aan mijn hoofd.
•De opdracht is duidelijk.
•Ik hoef niemand aan te kijken
•Als het klaar is, gaat iedereen weer naar huis.

Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar voor Henk zo belangrijk. Hij heeft een vast aanspreekpunt bij de begrafenisonderneming en samen bespreken ze hoe het gaat, dit doen ze elke zes weken. Henk hoopt dat hij dit tot aan zijn pensioen mag blijven doen.

Herman, MEE-consulent

Deze blog verscheen eerder op de website van opleidingsinstituut MEEK2, zie ook www.meek2.nl.